၁၃။ အခ်ိန္ေနရာျဒပ္ သုညေရာက္သူေတြဟာ ေလာကတခုလံုး ခႏီၱသစၥာေမတၱာ ထားခ်င္ၾကတဲ့ လူလည္ေတြျဖစ္တယ္

သည္ပုဂၢဳိလ္ေတြထဲမွာ ဗုဒၶနဲ ့ နိဂႏၳ လြဲသူေတြဟာ အခ်ိန္သုည၊ ေနရာသုည အေရာက္ ေပါက္ၿပီးၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ လီဟုန္ၾကည္လည္း သည္လိုပဲေပါက္ၿပီးသူ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္နဲ ့ ေနရာ သုည ေရာက္ေပါက္ေအာင္ သိၿပီးသူမ်ားဟာ စၾက၀ဠာ ေလာကအတြင္း ရွိရွိ သမွ်ေတြကို ခႏီၱ သစၥာနဲ ့ ေမတၱာမ်ား ထားခ်င္သူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ မထားၾကေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါေတြထားလို ့ မွားၾကတာမ်ဳိးျမင္ၿပီး မျဖစ္ေစခ်င္လို ့ ပါပဲ။ လူလည္ဟာ လူမိုက္ကို မမိုက္ေစခ်င္ သလိုပါပဲ။

လူေတြ မဟာ၀ီသခၤါရေတြနဲ ့ မုိက္ေနၾကတာေတြကို အဆံုးသတ္ ႏိုင္ေအာင္ ထာ၀ရ သခၤန္းစာ ကို ေတြ ့ေအာင္ အားထုတ္ၾကေစခ်င္တယ္။ မျမင္ေသး ေသာ္မွ အယံု၀င္ၾကေစခ်င္တယ္။ ျမင္ရင္ ျဖစ္ျဖစ္ မျမင္ေသာ္မွ ယံုရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ သည္အသခၤတ ထာ၀ရႀကီးက ေကာင္းက်ဳိး ခ်မ္းသာေတြ ဖန္ဆင္းေပးမွာျဖစ္တယ္- လို ့ပဲ။

ဘယ္လုိ ဖန္ဆင္းေပးမွာလဲ ဆိုတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း တစ္ေထာင့္ ေျခာက္ရာေက်ာ္က ေရးခဲ့ တဲ့ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ အနက္ဖြင့္က်မ္းထဲမွာ ဆိုတာတယ္။ “နိဗၺာနံ အာဂမၼ ရာဂါဒေယာ ခီဏာ” လို ့ပဲ။ ထာ၀ရ ဆီေရာက္ရင္ တဏွာ ရာဂ ေဒါသ ေမာဟေတြ ကုန္တာပဲလုိ ့ ဆိုလို တယ္။ ဒါေတြကုန္ရင္ ဒါေတြေၾကာင့္ အယိုယိုအဖိတ္ဖိတ္ ျဖစ္ရတဲ့ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာေတြ ျပည့္လွ်ံ ျဖစ္ထြန္း ၾကရၿပီေပါ့။

ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာ မဂၤလာဆိုတာ ေတြဟာ ထာ၀ရျဖစ္တဲ့ အသခၤတဓါတ္က ဖန္ဆင္းထား ခံရတာေတြပဲ။ ဆိုး၀ါး ယုတ္ညံ့မႈ မွန္သမွ်ဟာ မာန- လို ့ဆိုရတဲ့ မာရ္နတ္ ဖန္ဆင္းခ်က္ေတြ ေပါ့။ သူ ့ အေပါင္းအဖက္ေတြက ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ အစစ္ေတြပဲ။ ဒါေတြက ခႏီၱသစၥာေမတၱာ ဆိုတာ ခ်ဳိနဲ ့လား - ေတြပဲ။

အဂၤလိပ္ေခတ္က ျမန္မာျပည္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးတပါး ကလည္း သည္လိုေရးခဲ့တယ္။ ေတာ သူႀကီး တစ္ဦးဟာ လူဆိုး ဓားျပေတြေဘး ေၾကာက္ေနရတယ္။ တေန ့ေတာ့ သူက ဘုရင္ကို ခစားတယ္။ ဘုရင္က သူ ့ကို ၿမိဳ ့၀န္အရာ တတ္ေပးလုိက္ေတာ့ သူက လူဆိုး မေၾကာက္ရ ေတာ့ဘူး။ လူဆိုးေတြက သူ ့ေၾကာက္ရတယ္။ အဲသည္မွာ ေတာသူႀကီးက မာနပိုင္နက္ထဲက လူပဲ၊ ဘုရင္က ထာ၀ရ အသခၤတေပါ့။ သူႀကီးဟာ အသခၤတ မေတြ ့ခင္က တမ်ဳိး၊ ေတြ ့ေတာ့ တမ်ဳိးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ထာ၀ရျဖစ္တဲ့ အသခၤတဟာ ေကာင္းက်ဳိး ခ်မ္းသာ ခပ္သိမ္းရဲ့ ဖန္ဆင္း ရွင္ပဲ။

ထာ၀ရျဖစ္တဲ့ အသခၤတဟာ အမွန္ျဖစ္တဲ့ စၾက၀ဠာ ေလာကျဖစ္တယ္။ အဲဒါရဲ့ တရားဟာ ခႏီၱ သစၥာနဲ ့ ေမတၱာျဖစ္တယ္။ ထာ၀ရ စၾက၀ဠာ ေလာကဟာ ဂုဏ္ရွင္၊ ခႏီၱ၊ သစၥာနဲ ့ ေမတၱာေတြ က ဂုဏ္ေတြပဲ။ သည္ဂုဏ္ေတြက ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာေတြ ျဖစ္ေစတာပဲ။