ဘုရား(၁၆) ဝါကၽြတ္မွာ ရဟႏၱာ(၆၀)ပါးကို သာသနာျပဳမိန္ ့ခြန္း ဘုရားမိန္ ့

တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန ့ ေရာက္တဲ့ အခါ ဘုရားမွာ တပည့္သာဝက ရဟန္းေျခာက္ဆယ္ရွိေနၿပီ။ ဘုရားက ဒီေန ့ မွာပဲ ဒီရဟန္းေျခာက္ဆယ္ကို အေရးႀကီးတဲ့ မိန္ ့ခြန္းတစ္ခု ေပးတယ္။ အဲဒါက သာသနာျပဳ မိန္ ့ခြန္းပဲ။ ရဟန္းတို ့ တစ္ပါးလွ်င္ တစ္လမ္းက် ေဒသလွည့္လည္ ထြက္ၾက။ လူအမ်ားႀကီး ပြားေအာင္ ခ်မ္းသာေအာင္ ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္မႈ ျဖစ္ေအာင္ တရားေတြကို ေဟာေျပာၾကလို ့ပဲ။


မိဂဒါမွ ဘုရားခြာ
ဒီမိန္ ့ၾကားခ်က္အရ မနက္ျဖန္ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန ့ ကစၿပီး ခရီးထြက္ၾကတယ္။ ဘုရားကလည္း သူ ့ သပိတ္သူေဆာင္၊ သူ ့သကၤန္းသူသယ္ကာ လမ္းခရီး တစ္ေၾကာင္းကို သူယူခဲ့တယ္။ ဒီခရီးကို ထြက္လာခဲ့တဲ့ ဘုရားဟာ မိဂဒါနဲ ့ ဥရုေဝဠ အၾကားက ကပၸါသိကေတာအေရာက္ သစ္တစ္ပင္ေအာက္မွာ ေန ့သန္ ့ ေနတယ္။

ဘဒၵဝဂ္ ညီေနာ္တို ့ကိုခၽြတ္
အဲဒီအခိ်န္က ကပၸါသိကေတာထဲမွာ ေကာသလနဲ ့ ဖတူ၊ မိကြဲ ျဖစ္ၾကတဲ့ ဘဒၵဝဂၢီညီေနာင္ သံုးဆယ္တို ့ လည္း ေရာက္ေနၾကတယ္။ သူတို ့ကေတာ့ ဒီေတာထဲကို ေတာကစား ေရာက္ေနၾကတာပဲ။ သူတို ့ မွာ မိန္းမေတြလည္း ပါလာတယ္။ အငယ္ဆံုး ညီအတြက္ မိန္းမမရွိလို ့ ငွါးလာတဲ့ မိန္းမလည္း ပါလာတယ္။ အဲဒီမိန္းမက သူ ့ကို ဆင္ယင္ ဝတ္စားထားတာေတြကို ခိုးၿပီး ထြက္ေျပးလို ့ ညီအစ္ကိုေတြ အားလံုး ဒီမိန္းမကို ေတာထဲမွာ လိုက္ရွာေနၾကတယ္။
ဘဒၵဝဂၢီတို ့ ဘုရားကို ေတြ ့ေတာ့ေမးၾကတာေပါ့။ ဒီနားက မိန္းမတစ္ေယာက္သြားလာတာ ျမင္မိသလားလို ့ ပဲ။ ဘုရား ကျပန္ေျဖတယ္။ မိန္းမကို ဘာလုပ္ဖို ့ရွာတာလဲ။ မင္းသားတို ့ဟာ မိန္းမကို ရွာတာနဲ ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွာတာ ဘယ္ဟာက ေကာင္းလို ့လဲလို ့ ေမးတယ္။ မင္းသားေတြလည္း ဒီေမးခြန္းစကားကို စိတ္ဝင္စား သြားၾကတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ရွာတာက ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္ေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။
ဒီလိုဆိုရင္ မိန္းမအရွာရပ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွာရေအာင္လား၊ ရွာလိုၾကတယ္ ဆိုရင္ ထိုင္ၾကမင္းသားတို ့လို ့ ဘုရားက မိန္ ့ၾကားတယ္။ ဘုရားဟာ ဘဒၵဂၢီ ညီေနာင္သံုးဆယ္ သူတို ့ ကိုယ္ကို သူတို ့ ေတြ ့ၾကတဲ့ အထိ စကား အဆင့္ဆင့္ သြယ္ၿပီး ေျပာေဟာသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ သူတို ့ဟာ သူတို ့ ကိုယ္ကိုသူတို ့ ေတြ ့ သြားၾကတယ္။

ဘုရား ကႆပညီေနာင္တို ့ စခန္းေရာက္
ဘုရားဟာ ဘဒၵဝဂၢီတို ့ကို တရားနဲ ့ ေျမွာက္ေထာက္ပံ့ခဲ့ၿပီး ဥရုေဝဠ ဘက္ကို တစ္ပါးတည္းပဲ ခရီးဆက္ခဲ့တယ္။ ေတာ အုပ္ထဲက ေနရဥၥရာျမစ္ကေလးရဲ့ ေဘးမွာ ရွိတဲ့ ကႆပစခန္း သံုးခုထဲက အထက္အက်ဆံုး စခန္းျဖစ္တဲ့ ကႆပ အစ္ကိုႀကီးရဲ့ စခန္းကို ဝင္ေရာက္ခဲ့တယ္။ တည္းခိုေနထိုင္ခြင့္ ေတာင္းတဲ့ အခါ မီးတင္းကုတ္မွာပဲ ေနစရာ ရွိေတာ့တယ္ လို ့ ညႊန္ျပခံရၿပီး ဘုရားဟာ မီးတင္းကုတ္မွာပဲ ေနခဲ့တယ္။
အဲဒီ မီးတင္းကုတ္ဟာ ေျမြဆိုး တစ္ေကာင္က ေသာင္းက်န္းေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကႆပရဲ့ တပည့္ေတြဟာ ရဟန္း ေဂါတမ မနက္လင္းေအာင္မွ ခံပါ့မလား စုိးမိၾကတယ္။ ဘုရားဟာ ေျမြဆိုးကို အလပၸါယ္လို ယဥ္ပါးေစခဲ့တယ္။ ကႆပေတြက ဘုရားကို အံ့ၾသၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို ့က သူတို ့လို ကိေလသာ ကုန္သူ မဟုတ္ဘူးလို ့ လည္း အထင္ေသးၾကတယ္။

ကႆပ ပူေဇာ္ပြဲ ဘုရားေရွာင္
ဘုရား ဒီစခန္းမွာ ေနစဥ္မွာပဲ မာဂဓတိုင္းသူေတြက ကႆပေတြကို ပူေဇာ္တဲ့ တစ္ေန ့နဲ ့ႀကံဳခဲ့တယ္။ အဲဒီေန ့ မွာ ဘုရားက ဆြမ္းခံရာက ျပန္မလာခဲ့ဘူး။ ရြာစြန္မွာ အစြန္ ့ခံထားရတဲ့ အဝတ္စုတ္ အႏြမ္းေတြကို အညစ္အေၾကးနဲ ့ ပိုးေလာက္ေတြကို ဖယ္ရွားၿပီး ယူခဲ့ကာ ေလွ်ာ္ဖြပ္ ေနလွမ္း ဆြမ္းစားၿပီး သစ္ရိပ္မွာ အဝတ္ေတြကို ခ်ဳပ္ေနခဲ့တယ္။ ေဆာင္း ၿခံဳစရာ အေႏြးသကၤန္းေပါ့။
ဘုရားကႆပစခန္း ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ပူေဇာ္ပြဲၿပီးစီးလို ့ ပူေဇာ္လာသူေတြ ျပန္သြားၾကၿပီ ျဖစ္တဲ့ အခိ်န္ပဲ။ ကႆပ ေတြြဟာ ဘုရားကို ေတြ ့ၾကေတာ့ စကားအလွေတြ ေဝေဝဆာဆာ ေျပာၾကတယ္။ ဘုရား ေဂါတမဟာ ဒီေန ့မွဘယ္သြားေနတယ္ မသိဘူး။ ဒီေန ့ ဒီမွာ ပူေဇာ္သူေတြ လာေရာက္ ပူေဇာ္ၾကတာ၊ ရဟန္း ေဂါတမကို ေမွ်ာ္ေနၾကတာ၊ ပူေဇာ္သူေတြရဲ့ ပူေဇာ္တာခံဖို ့ေပါ့လို ့ ျဖစ္တယ္။ ကႆပတို ့ဟာ ဒီေန ့ မွာ ေဂါတမ ရဟန္းကို မေခၚ မေကာင္း ေခၚမေကာင္း ျဖစ္ေနခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၾကတယ္။ ဘုရားက အေလးမထားဘဲ ဒီပြဲကို ေရွာင္ရွားေပးခဲ့တာ အတြက္ ကႆပေတြ အေနေခ်ာင္ခဲ့ရတယ္။

ဘုရားရဲ့ အလိုက္သိမႈ ကႆပတို ့ ႀကိဳက္ၿပီး တရားရ
ဘုရားဟာ အလိုက္သိစြာေပါင္းသင္း ေနထိုင္သူ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကႆပေတြဟာ ဘုရားကို ရင္းႏွီး ကၽြမ္းဝင္းစြာ ဆက္ဆံလာၾကတယ္။ ဒီလုိ ေပါင္းသင္းတဲ့ အတြက္ တစ္ေန ့မွာ ကႆပအႀကီးအကဲဟာ ဘုရားနဲ ့ ေျပာဆိုရာက ဘုရားရဲ့ သစၥာအေရာင္ကို ရိပ္မိ သိရွိသြားခဲ့တယ္။ သူဟာ ဒီလို ျဖစ္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သူ ့တပည့္ ကႆပ သံုးရာေက်ာ္ ေလာက္ကို အစည္းအေဝးေခၚလိုက္တယ္။ စံုညီတဲ့ အခါ သူစကားေျပာတာပဲ။

ကႆပတို ့ ဘုရားထံ တပည့္ခံၾကၿပီ
တပည့္တို ့ ငါေတာ့ ရဟန္းေဂါတမရဲ့ တပည့္အျဖစ္ကို ခံယူေတာ့မယ္။ တပည့္တို ့ကေတာ့ ႀကိဳက္သလို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ ၾကတယ္။ ရဟန္း ေဂါတမရဲ့ တပည့္အျဖစ္ခံယူလိုကလည္း ခံယူႏိုင္ၾကတယ္။ မခံယူလိုကလည္း မခံယူဘဲ ေနႏိုင္ၾကတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ ကႆပက ဒီလိုေျပာေတာ့ တပည့္ကႆပေတြက ျပန္ေျပာၾကတယ္။ ဆရာက ဒီလို လုပ္ရင္ တပည့္တို ့လည္း ဘာမွ ျငင္းဆန္ေနစရာ မရွိၾကပါ။ အားလံုးလည္း ရဟန္းေဂါတမထံ တပည့္ရဟန္း အျဖစ္ခံ ယူၾကပါမယ္လို ့ပဲ။