“ဗုဒၶအသွ်င္- သည္နာလႏၵၿမိဳ ့ စည္ပင္ဖြံ ့ၿဖိဳးပါတယ္။ ဗုဒၶအသွ်င္ကိုလည္း အလြန္ၾကည္ညိဳ ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶအသွ်င္ထံ ေတာင္းဆိုေလွ်ာက္ထားခ်င္ပါတယ္ ဗုဒၶသွ်င္။”
“ေက၀ဋ - ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္”
“သည္ၿမိဳ ့မွာ တန္ခိုးျပာဋိဟာျပႏိုင္တဲ့ ရဟန္းတစ္ပါး ခန္ ့ထားေပးဖို ့ ျဖစ္ပါတယ္။ သည္လိုဆိုလ်င္ သိပ္အက်ဳိးမ်ားမယ္ ထင္လို ့ပါ”
“ေက၀ဋ- တန္ခိုးျပာဋိဟာ -ဟာ ငါ့တရားနဲ ့ မစပ္ဆိုင္ဘူး”
“သည္လို မျငင္းပယ္ပါနဲ ့ ဗုဒၶအသွ်င္”
“တန္ခိုးျပာဋိဟာ - ဟာ အမွန္သိဖို ့အတြက္ အကန္ ့အကြက္သာ ျဖစ္တယ္”
“သည္လိုေတာ့ မလုပ္ပါနဲ ့ ဗုဒၶအသွ်င္”
“ေက၀ဋ- ျပာဋိဟာ သံုးပါးရွိတယ္”
“ဘာေတြပါလဲ ဘုရား”
“တန္ခိုးျပာဋိဟာ၊ အတတ္ေျပာ ျပာဋိဟာ၊ အဆံုးအမ ျပာဋိဟာ၊ - ပဲ။ ေရွ ့ျပာဋိဟာ ႏွစ္ပါးဟာ လူေတြကို အမွန္မသိေနရာက မထြက္ႏိုင္ေအာင္ အေမွာင္ခ်သလိုျဖစ္တယ္။ ငါ- ေဟာၾကားတဲ့ သစၥာနဲ ့ဆန္ ့က်င္တယ္- လို ့ဆိုလိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တန္းခိုးျပာဋိဟာ ျပၿပီး ဆံုးမမယ့္ ရဟန္း ခန္ ့ထားဖို ့ မေတာင္းနဲ ့ ေက၀ဋ”
“ပိုၾကည္ညိဳလာမလားလို ့ပါ ဘုရား”
“တန္းခိုးျပာဋိဟာ ျပလ်င္ ပိုၾကည္ညိဳသူ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ပိုမၾကည္ညိဳသူေတြလည္း ရွိမွာပဲ။ ပို ၾကည္ညိဳသူလည္း သစၥာမသိေတာ့ဘူး”
“ဘယ္လို ပိုၾကည္ညိဳမွာလဲ ဘုရား”
“ဒါေတြဟာ ဂႏၶာရီ အတတ္ေတြပါ။ ဒါမ်ဳိး ေငြေၾကးေလး တစ္ပဲတစ္ျပားနဲ ့ လွည့္လည္ျပသ ေနတာေတြ ဒုနဲ ့ေဒး - လို ့ ေျပာၿပီးေတာ့ေပါ့”
“ပိုၾကည္ညိဳသူက ဘယ္လိုေၾကာင့္ သစၥာမသိမွာလဲ- ဘုရား”
“ဥပမာနဲ ့ ေျပာမယ္။ ေရာဂါသည္ဟာ သူမခံစားရတာေတြကို ခံစားရတယ္ ထင္ေအာင္ ေဆးဆရာကိုျပလ်င္၊ ေဆးဆရာက ခံစားရခ်က္အားေလ်ာ္စြာ ေရာဂါ သတ္မွတ္ၿပီး ေဆး ဆံုးျဖတ္ရမွာ မဟုတ္လား။ မဟုတ္မွန္တဲ့ ခံစားရခ်က္ကို ေဆးဆရာ အေနနဲ ့ ထည့္သြင္း တြက္ခ်က္ေတာ့ မဟုတ္တဲ့ ေရာဂါ ထြက္လာမွာပဲ။ သည္ေတာ့ ဆရာကလည္း အဲသည္ ေရာဂါအတြက္ ေဆးေပးမယ္ ဆိုေတာ့ တယ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေရာဂါအတြက္ ေဆးငတ္ၿပီး မေပ်ာက္သလို မွတ္ရမယ္”
“နားလည္ပါၿပီ ဗုဒၶအသွ်င္”
“ေကဋ- ျပာဋိဟာ သံုးပါးထဲက အဆံုးအမ ျပာဋိဟာ- ကိုပဲ ငါခြင့္ျပဳတယ္”
“အဆံုးအမဟာ ျပာဋိဟာ ျဖစ္ပါ့မလား ဘုရား။”
“ဘာျဖစ္လို ့လဲ ေက၀ဋ”
“ဘာမွ မထူးဆန္းလို ့ေပါ့ ဘုရား”
“ထူးၿပီလား ေက၀ဋ”
“ဘယ္လို ထူးတာလဲ ဘုရား”
“မွားမွား ယြင္းယြင္း သိ၊ ျမင္၊ ေျပာဆို၊ ျပဳမူေနတာေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေတြးေခၚ၊ ေျပာဆို၊ ျပဳမူလာေအာင္ ႏွိမ္နင္းတဲ့ လုပ္ငန္းကို အမွန္အကန္ အဆံုးအမဟာ မျပဳႏိုင္ဘူးလား ေက၀ဋ”
“ျပဳႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား”
“ဒါဆိုလ်င္ အရဟတၱအဆံုးအမဟာ အေရးပါဆံုး ျပာဋိဟာေပါ့”
“ဟုတ္ပါၿပီ ဘုရား”
“ေက၀ဋ- ေရွးက ပုံ၀တၳဳတစ္ခုရွိတယ္”
“မွတ္သားပါရေစ ဘုရား”
“ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ၾကမ္း၊ ႏု၊ တြန္း၊ ဆြဲ၊ ပူ၊ ေအး၊ လႈပ္၊ ၿငိမ္ သည္ဓါတ္ေတြ ဘယ္ေနရာမွာ အၾကြင္းမဲ့ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းလိမ့္မလဲ- လို ့ေတြးတယ္။ သူူဟာ ကာမသုဂတိ ကံတရားေတြရဲ့ သမိုင္း ေတြမွာ အထပ္ထပ္ေလ့လာတယ္။ မရဘူး၊ ရူပကံပဌမစ်ာန္အပိုင္းမွာ ျဗဟၼာ့ပါရိသဇၨာ အဆင့္ သမိုင္းေတြထဲမွာလည္း ေလ့လာတယ္။ မရဘူး။ ျဗဟၼာ့ပုေရာဟိတာအဆင့္မွာ ေလ့လာျပန္တယ္။ မေတြ ့ဘူး။ မဟာျဗဟၼာအပိုင္းမွာ ေလ့လာျပန္တယ္။ မေတြ ့ဘူး။ ေနာက္ သူသတိရလာတယ္။ ငါဟာ သာသနာထဲမွာေနၿပီး သာသနာပမွာ အေျဖရွာမိတာ အတြက္ ဒုကၠဋ္အာပတ္ပင္ သင့္ေနတယ္။ မဟာျဗဟၼာ ျဖစ္ေနတဲ့ သူ ့စ်ာန္သမာပတ္ျဗဟၼာ က သိေပးတာကိုး။ ဒါနဲ ့ သည္ရဟန္းဟာ ဆရာျဖစ္တဲ့ ဘုရားဆီျပန္ၿပီး သည္ျပႆနာ ေမးတယ္။ သည္ေတာ့ ဘုရားက ရဟန္းကို ေျပာတယ္-
ရဟန္း ဓါတ္ႀကီးေလးပါး ဘယ္မွာ ခ်ဳပ္သလဲ မေမးရဘူး။ ဘယ္မွာ ဓါတ္ႀကီးေလးပါး ေထာက္တည္ရာ မရပါသလဲ၊ ဘယ္မွာ ရွည္တို၊ ၾကမ္း၊ ႏု၊ လွ၊ မလွတို ့ ေထာက္တည္ရာ မရပါသလဲ၊ နာမ္၊ ရုပ္တို ့ ဘယ္မွာ အၾကြင္းမဲ့ခ်ဳပ္ပါသလဲ- လို ့ေမးရမွာ ျဖစ္တယ္လို ့။ သည္အေမးအတြက္ အေျဖဟာ သည္လိုျဖစ္တယ္- လို ့ ဆက္ေဟာတယ္ -
၀ိညာဏ္ညႊန္ျပစရာ မရွိတဲ့ လံုး၀လင္းခ်င္းတဲ့ အဆံုးမဲ့ရာ၌ ဓါတ္ႀကီးေလးပါး မတည္။ ၾကမ္း၊ ႏု၊ ရွည္၊ တို၊ လွ၊ မလွလည္းမရွိ။ နာမ္၊ ရုပ္လည္း အၾကြင္းမဲ့ခ်ဳပ္တယ္။ အဲသည္ နာမ္ ရုပ္ဟာ အဲသည္မွာ ၀ိညာဥ္ခ်ဳပ္တာေၾကာင့္ အၾကြင္းမဲ့ခ်ုပ္တာပဲ”
“ ၀မ္းသာ လွပါတယ္ ဘုရား”
၁၀။ နာလႏၵၿမဳိ ့၊ ပါ၀ါရိက သရက္ဥယ်ာဥ္၌ သူၾကြယ့္သား ေက၀ဋအား ဘုရားေဟာေသာ တရား
Labels:
မဟာေပါဌက ပထမ အစု အပိုင္း(၁)